Witaj dniu dzisiaj witaj
słońcem
witaj dniu dzisiaj witaj
deszczem
witaj
samotny
nie
zawsze przy tobie otwieram jeszcze senne od nocy powieki
na rzęsach ślady snów czytasz treść ich zachłannie
czy znów mi się śniłeś
czy to tylko muzyka mojej tęsknoty dotarła do twoich uszu
czy może kolory jesieni, które tak lubię
rude ze złotym przeplata się we włosach
całujesz ich kosmyk na powitanie
witaj, witaj dniu kolejny
witaj
Pisz! Pisz! Tak lubię czytać i wkładać ten cudowny płaszcz,
wyruszać w nieznany nieprzewidywalny świat po cienkiej pajęczynie.
Pisz! Pisz! Tak lubię zanurzać się w głębinie twoich myśli
prowadzących mnie tam, gdzie lubię przebywać.
Pisz! Pisz! Namaluj obrazy swoich emocji słowami
niech poszybują do miejsc naszych, naszych obłoków.
Pisz! Pisz! Ja będę czytał i kroczył po ścieżkach
przez nikogo niewydeptanych, nowych, czystych.
Pisz! Pisz! Niech poczuję znowu zapach twoich włosów,
dźwięk twojego głosu i blask spojrzenia.
Pisz! Pisz! Będę czytał i chłonął każdy oddech
ukryty w tych strofach, tajemnic ogrodzie.
Tylko pisz!
Czy byłeś?
Czy to tylko złudzenie mamiło moje zmysły?
Czy jesteś?
Dookoła pusto.
To była tylko moja wyobraźnia, niograniczona.
To był tylko sen?
Nie chciałam się z niego obudzić, a jednak…
Nikt mnie nie zapytał i wyrwana z tych objęć błądzę.
Nie mam już latarni, która mnie poprowadzi tam gdzie chcę przebywać?
Jest, lecz już jej nie widzę.
Nie ma już plaży złocistej, gościnnej?
Jest, lecz już jej nie czuję pod moimi stopami.
Nie ma już mostu z tęczy, który dzieląc łączył?
Jest, lecz ja go nie słyszę.
Nie ma?
Jest!
Nie widzę!