Ogień i woda
świt i zmrok
lato i zima
dzień i noc
on i ona
rude i siwe
wilk i panna
nierzeczywiste i prawdziwe
plaża i fale
skały i woda
prawda i fikcja
mosty dwa
tęczy początek i koniec
życia dwa tak odległe
jej dwa razy stracone, odzyskane dla niego
on
ona
nie razem osobno na zawsze
jak Romeo i Julia
w jednym grobie spoczęli
zawsze i nigdy
razem i osobno
dojrzałe niedojrzałe
mit i prawda
ciało i duch
zachód i wschód…
Biały puch osiadł na gałęziach, rozświetlił szarość dnia,
za oknem półmrok już nie taki straszny.
Czekam na ciebie otulona zachodem słońca, który dziś dyskretny nam się nie pokazał.
Grudniowe krótkie popołudnie wypełnione tęsknotą,
czy coś ją wypełnić jeszcze dzisiaj zdoła.
Może słów kilka w przelocie zgubionych, niepostrzeżenie i w tajemnicy.
Może myśl jakaś, która dawno skryta uwolni się wreszcie z zakamarków światów.
Może ktoś skreśli zdań kolorowych kilka linijek bym je odszukała w korytarzach życia.
Obrazy przede mną na zimowym dywanie rozłoży na sztalugach czasu.
Zatańczę na śniegu w złotej sukni jeszcze pachnącej jesiennym sadem i kroplami rosy, które w moich włosach jak perły znalazły mieszkanie.
Może mnie odszukasz, kiedyś na końcu świata wśród słów wielu niewypowiedzianych.
Pąki, kwiaty, owoce, liście, płatki śniegu, świat tańczy na moich oczach radośnie. Pory roku to tylko krajobrazy za moim oknem. Słońce wędruje po nieboskłonie, patrzymy sobie w oczy. Wschód z zachodem się miesza. Znowu.
Jestem.
Te wykradzione chwile wolności pozwolą mi żyć.
Czy jeszcze potrafię zachwycić się jak dawniej?
Czy jeszcze potrafię złapać promienie słońca do zielonego oka jeziora? Usiąść przy białym kamieniu? Zatańczyć nago w deszczu pośród gwiazd? Podążać za głosem, który dawno już stracił swoją moc? Nocą rozmawiać z księżycem o miłości? Czy w bezlistnych gałęziach zobaczę jeszcze rudą wiewiórkę, siostrę, w opadłych liściach szeleszczącego jeża? Kota, który przychodzi codziennie do mojego ogrodu zaprzyjaźnić się ze mną.
Czy będzie jak dawniej?
Już nie pamiętam.
Muszę stworzyć nowe TERAZ.