Za oknem, popatrz, za oknem już jesień
powoli się zbliża, powoli.
Znów czarodziejską różdżką dotknie liści
by zakolorować całą ich paletę.
Lato odejdzie z koszykiem zieleni
by na następny rok coś zostało.
Rudy kasztan zabłyśnie w słońcu
Zrzucając kolczasty płaszczyk.
Czapka żołędzia znowu się przekrzywi
i zawadiacko zaczepi podgrzybka.
Może w tym tańcu i wrzos się popisze
wzorzystym dywanem zaprosi do tańca
mchu malutkie igiełki, poduszeczkę miękką
w zaczarowany świat cały las poniesie.
W ramionach tęczy dzisiaj nas widziałeś
Słońce z deszczem most nam zbudowało
Może połączy to co oddzielone
Może oddzieli to co nie złączone
Może już zawsze nigdy nie zagości
Może zagości zawsze wśród jej łuku
Kolor przy kolorze jak dłoń jest przy dłoni
Tak różne tak inne a jednak jednakie
Ząkret łuk podejście zejście na kolorowym zabłyśnie jestestwie
Nic nie jest jest wszystko
Z Tobą ja Ty ze mną nigdy zawsze w kolorach
Szare z rudym wymiesza to co niemożliwe
Byt z niebytem rozłączy połączony na zawsze
Kiedyś z jutrem pomiesza przy porannym dzień dobry
Tam się odnajdziemy by pogubić jak zawsze.
W moimi ogrodzie dzisiaj zawitała wiosna
Pełna zieleni przybranej w kolory
To dwa gołębie moi sąsiedzi zauważyli że tęsknię
Przybrana pięknie w biel płatków wiśni
Czereśniowe kwiaty obsiadły jej suknię
Motyle we włosach miedzy nimi biedronki
Zdobią rude loki co kaskada spływają jej po plecach
Nieśmiałe jeszcze pączki pochylonej jabłoni
Przyłączyły się do nich.
A na przedzie jej kroczą dwa dumne bociany
Tren jej niosą skowronki
Widzę spektakl ten dzisiaj i raduję swe zmysły i nareszcie rozmawiam ze słońcem.