Otulona smutkiem
W pięknym słonecznym dniu odganiam demony przyszłości
Łzami toruję im drogi
Oczy mgłą zasłonięte nic już nie chcą widzieć
Zamknęłam uczucia w sobie
Świat nie jest już taki kuszący
Samotność wdziera się wszędzie
Promienie słońca parzą
światło razi źrenice
Ciemność przeraża
wiatr smaga policzki
Fale dławią emocje
Przeminęło wczoraj
Nie ma już jutra.
Tak dawno do Ciebie nie pisałam, chyba już nie pamiętam jak to się robi. Od czego zacząć naszą rozmowę, jak połączyć zerwany wątek?
Czy kiedy świt wstaje i widzę Ciebie, to dobrze?
Kiedy wypełniasz moje sny i jawę, czy dobrze?
Kiedy w dniu każdym Ty przy mnie jesteś, to dobrze?
Znikasz, mówiłeś.
Odchodzisz ode mnie.
Zamknęłaś się w sobie, już Cię nie poznaję.
Gdzie się podziała ta ruda istota, śmiechem witająca każdy promień dzienny?
Gdzie się podziała ta dziewczyna wesoła, której błyszczące oczy oznajmiały nadzieję?
Od uśmiechu, który serce do tańca zapraszał.
Gdzie ten świat, co wibrował od jej głosu śpiewnego,
Gdzie jesteś?
Czy list ten adresata znajdzie?
Delikatnie jak wiosenny wietrzyk otulam się Tobą
w jeszcze sennym świecie moich marzeń.
W każdym ranka spojrzeniu, w tym ogrodzie słonecznym
jestem z Tobą, przy Tobie, dla Ciebie.
Byłam dzisiaj na plaży wschodem słońca zwabiona,
ciepłem dnia, który wstawał z wód naszego morza.
Otoczyłeś mnie zewsząd.
Tak mi dobrze Kochany, chce pozostać na zawsze
w skrzydłach Twoich ramion, gdzie jestem bezpieczna.
Nie odchodź, pozostań… już zawsze…