Zawitała do mnie znienacka
owładnęła osaczyła zamknęła
czekam kiedy odejdzie
bajka się skończyła
wilk pożarł owieczkę
sad przekwitł a kwiaty zwiędły
ogród zasnuł się smutkiem
kolory wyblakły
uczucia odpłynęły
pochowały się szczelnie
odeszłaś
czy powrócisz
nie wiem
czekam
na przystani zapomnienia
z której odpłynęła ostania łódź
Tak
wyłoniła się z mgły
wyrosła na brzegu
czeka
na pasażera
może zagubionego
tego który przychodzi tutaj codziennie
i patrzy w horyzont
on wie
że czas pędzi przemija
ale tutaj przystanął dla nich
i omija dyskretnie
i tą wyspę i plażę i tą łódź na wybrzeżu
tak to trwa
ona tutaj on tam
gdzieś daleko
tu spotkań jest miejsce
tajemniczych
zakazanych
zazdrosnych
ulotnych
jak szalem z mgły co nad ranem otula ich dwoje
kiedyś wsiądą do łodzi
kiedyś…
Niebezpiecznie szybko
w jego oku widzę ciebie
przemykasz jak zwierzę
cicho i groźnie
nie dla mnie.
Staję na brzegu
patrzę w dal
mój wzrok utkwiony
gdzieś daleko
marzeń kilka
czy jeszcze się spotkamy.
Dwa brzegi rwącej rzeki
dwa świat
twój i mój
słońce i księżyc.
Czy jest nić
co połączy
dwa stworzenia tej ziemi
jego naturę zwierzęcą
i jej delikatność nieziemską.
Pędzi orkan
on może
ich połączyć lub zniszczyć
poczekajmy …