Tak
wyłoniła się z mgły
wyrosła na brzegu
czeka
na pasażera
może zagubionego
tego który przychodzi tutaj codziennie
i patrzy w horyzont
on wie
że czas pędzi przemija
ale tutaj przystanął dla nich
i omija dyskretnie
i tą wyspę i plażę i tą łódź na wybrzeżu
tak to trwa
ona tutaj on tam
gdzieś daleko
tu spotkań jest miejsce
tajemniczych
zakazanych
zazdrosnych
ulotnych
jak szalem z mgły co nad ranem otula ich dwoje
kiedyś wsiądą do łodzi
kiedyś…
Niebezpiecznie szybko
w jego oku widzę ciebie
przemykasz jak zwierzę
cicho i groźnie
nie dla mnie.
Staję na brzegu
patrzę w dal
mój wzrok utkwiony
gdzieś daleko
marzeń kilka
czy jeszcze się spotkamy.
Dwa brzegi rwącej rzeki
dwa świat
twój i mój
słońce i księżyc.
Czy jest nić
co połączy
dwa stworzenia tej ziemi
jego naturę zwierzęcą
i jej delikatność nieziemską.
Pędzi orkan
on może
ich połączyć lub zniszczyć
poczekajmy …
Tyle pytań o przyszłość
deszcz zmywa łzami po szybie
stuka, zacina, szumi szarością
wszystko przemija.
Tylko nasze dyskretne spotkania
na białym piasku plaży
w okna słonecznych zasłonach
w kolorze lazurowego nieba.
W otwartej linii horyzontu
widnokręgu przemijania
jesteśmy mimo wszystko,
mimo burz i niepowodzeń.
Na krótkie chwile kradzione po cichu
nasączone tęsknoty czerwcowego wieczoru
skąpanego w jaśminu płatkach i zapachu
ciepłym i odurzającym jak miłość.
Otuleni tą chwilą przemijamy cichutko
obok siebie i razem i osobno i mimo
czas wciąż płynie i nas porywa ze sobą
i nie pyta czy chcemy, czas przemija.