Kolejny raz pogmatwałam ścieżki.
pomieszałam drogi,
pogubiłam wątki.
Dlaczego?
To emocje których we mnie drzemie tak wiele,
potok nieokiełznany,
nurt zbyt silny by móc go zatrzymać choć na chwilę.
Słowa pędzą same, myśli szleją jak wicher na morzu,
jestem taka i już nie panuję
nad uczuciami, nad drżeniem własnego serca.
Żyję wciąż w marzeniach, nieobecna tutaj.
Nic mnie nie powstrzyma jestem zniewolona.
Słodka niewola.
Delikatne drżenie
ledwie wyczuwane jak Twój oddech
Serce się zatrzymuje na chwilę
nie chwilę, na dłużej
Nie ma mnie
nie istnieje
w nicości przepadło moje ja
na zawsze,
Szukałam, nie znajduję
wśród kropel, które deszczem
wezbrały od nie wiem
być może od zawsze
pod powiekami ukryte
nikt nie widzi
w pętli czasu
pomiędzy światami.
W emocjach, bez granic,
w pogoni za nierzeczywistym
w codziennym, niecodziennym
w nieistniejącym niebycie.
W lustrzanym odbiciu
zniekształcone prawdy
śmieją się na głos
z niewinnych uczuć.
Już nieobecne
już dawno bo przecież
na drogach bez celu
zakrętów bez liku.
Są ale nie ma
były lecz niepewne
nie będzie ich jutro
bo nie było nigdy.
To wyobraźnia popłatała figle
ale dlaczego
za co to zrobiła
przecież nie dotknełam
jej strun już napiętych.
Może nie będzie
Może już odejdzie
w swoją stronę marzeń
których też nie było.