Już późno, a jednak
My razem jak zawsze
Spleceni ta nicią, której nic nie zerwie.
Ni siła, ni brak jej,
Ni niemoc, ni kruchość
Ten związek jest zawsze
Na zawsze i ponad
Gdzieś krążą te myśli
Co czas splatać umie
A siły wytrwania
Co niosą nas na przód
do tamtych wspomnień.
W sny się zamieniamy,
w snach nasze spotkania,
tam nasze miejsce i tam zostaniemy…
Przy kawiarnianym stoliku
w środku świata
on i ona wpatrzeni
w filiżankach odbity portret
jej i jego
w obłoczkach pary
rozmowa się toczy
a o czym
nie ważne
są tutaj oboje to dziwne spotkanie
po latach po przerwie
gdy tylko zbliżenie
w listów linijkach zapisanych milionach
on i ona
na zawsze daleko
nigdy razem a teraz
mają chwilę dla siebie
słodki smak rogalika w gorzkiej kawie się kocha
na spodeczku okruszki zostawi
na pamiątkę spotkania
które było
już nie wiem
czy to sen był czy jawa
czy to tylko tęsknota zapatrzona w pragnienie
w środku świata.
Jeszcze nagie, jeszcze same,
jeszcze bezwolnie szarpane przez wiatr,
smagane deszczem, zimnym powietrzem.
Moje myśli jak gałęzie w moim sadzie
zakwitną nadzieją, zielonym kolorem
pąki kwiatów zwiastujące owoców nadejście,
słodkie i letnie już za chwile za rogiem.
Powoli myśli obierają kierunek,
wychodzą na spotkanie wracają i idą
drogą jasną jak słońce krajobrazu co zmienny
jak pór roku kaprysy w różne szaty się stroi.
Jeszcze chwilę i będę wśród zapachów, barw kwiecia
spacerować za rękę z nadzieją i miłością
patrząc wprost przed siebie w dnia jasnego początek.
W wieczorów tajemnych objęciach wschodzącego księżyca
zobaczę twoje ślady, pozostawisz je tutaj
tylko dla mnie znajome, tylko ze mną związane.
Pachną kwieciem co w sadzie zakwitł cicho nad ranem
i malują pejzaże wiosny pędzlem tworzone
zieleń z bielą zatańczy tak jak nasze ramiona
razem splotą się w jedno, tak już pozostaną.