Autor: Tania

Są mosty, które łączą
są te, które dzielą.
Spotykamy się na moście,
na którym, nikt z nas nie wie.

Idziemy zawsze w swoja stronę,
do siebie, niosąc ze sobą tyle emocji,
wciąż oglądamy się za siebie,
czy nikt nas nie widzi.
Przystajemy w pół drogi,
to nasze spotkanie,
mgła otacza przestrzeń,
to nasz sprzymierzeniec,
zdradzić nas może tylko szept ostrożny,
tylko kilka westchnień
wyrwanych z rozedrganego serca.

Ty jesteś po swojej, ja po mojej stronie.
W każdej chwili gotowi na …
na powrót do …. siebie.
W końcu każde z nas z innej ulepione gliny,
w innym świecie, kolorach z jego odcieniami.

Na moście, codziennie
spotyka się białe z czarnym i ……
i tworzy piękne odcienie szarości
by wtopić się w mgłę
by stanowić jedno
na moście, który łączy
i tym, który dzieli.

Tylko wiosną budzę się o rannej zorzy
z uśmiechem na twarzy witam nowy dzień
niczego się nie lękam.

Mam ochotę oddychać pełną piersią,
krzyczeć z radością w stronę świtu,
dziękować mu, że już nastał
po długiej choć krótkiej nocy.

Z każdą chwilą i każdym oddechem
rozkwita nowy zakątek natury
w jej ciepłych ramionach.

Czułe orzeźwienie marcowego poranka
już dawno ustąpiło kapryśnemu kwietniowi
by mógł pokazać światu, kto rządzi tej wiosny.
Dowcipny zazdrośnik trzyma jeszcze zimę.

Ale wiosna jest już wszędzie, jest w konarach listnych drzew,
w śpiewie ptaków, w zapachu łąkowych kwiatów
i w moim sercu, tu zawsze ma specjalne miejsce,
miejsce obok Cebie by ogrzewać Cię ciepłem by dać nam nadzieję.

A zima zagląda już w okna naszych domostw.
Uśmiecha się smutno bo nikt jej nie wita,
nawet dzieci, bo znów zapomniała przynieść z sobą śniegu.

Może magia świąt sprawi, że ja ktoś polubi,
może zdoła popruszyć smutną ziemię puchem.
Może ktoś otworzy swoje serce na kogoś
gdy ona zaczaruje ludzi srebrną gwiazdką z nieba,
która tak jak motyl wiosną chce oznajmić,
kto zagościł właśnie, kto świat zaczarował.

Dzieci się uśmiechną, serca się rozgrzeją,
a królowa mrozu, stopi swoje myśli,
w mroźnej skrzyni skarbów
Kaj odnajdzie Gerdę,
ja odnajdę Ciebie
nim nadejdzie wiosna,
a mróz stąd odejdzie.

Gdyby można było przespać tę część zimy,
tę bez śniegu, bez słońca, bez życia, bez mrozu.
Gdy dzieci są smutne a serca wciąż płaczą
bo Kaj ma nadal w oku ten odłamek lodu,
który niszczy radość i zabiera spokój.

Rozgrzejmy tą zimę i zamieńmy w wiosnę,
nie bójmy się śpiewać poematów słońcu,
zbierać kwiatów wszędzie, gdzie ludzkie ogrody
budzą się do życia bo miłość jest wszędzie.

Gerda odszuka Kaja i rozgrzeje ziemię,
a ona z wdzięczności zakwitnie jak łąka,
w majowym zapachu, w jego cudnych barwach
znów się zakocham i już tak zostanie.