Ta delikatna nuta uczuć
jak dotyk skrzydeł motyla na dłoni
jak pierwsze promienie brzasku
rozświetlające śpiący jeszcze horyzont.
Ta subtelna nuta, która rozbrzmiewa
w każdym biciu serca
jak cykanie świerszcza w sierpniowy wieczór
daje ukojenie.
Ta nuta zapachu co zniewala zmysły
kiedy pochylasz nad nim
swoją twarz rozmarzoną jego pożądaniem
w nocnych wędrówkach kochanków stęsknionych
ukryta czeka.
Czy przyjdziesz?
Przesmyknęłaś się niepostrzeżenie, tak znalazłaś wejście
do od dawna zamkniętej przed okiem świata sfery.
Kiedy to się stało?
Tego nikt z nas nie wie!
Jak to możliwym się stało, że ta drobna istota piękno w bestii odkryła?
Wnętrze otworzyła.
Zawładnęła zmysłami.
Pomieszała poukładany świat.
Zbudowała most na rwącej rzece.
Wytyczyła ścieżkę w niedostępnym gąszczu.
Odnalazła wyjście z labiryntu uczuć.
Zobaczyła w lustrze odbicie człowieka.
Napisała na piasku list, który tam został.
Poruszyła kamień, który nigdy nie czuł.
Jak to się stało, że dzika natura, pozostając dziką w łagodną się zmienia?
Tak dawno do Ciebie nie pisałam, chyba już nie pamiętam jak to się robi. Od czego zacząć naszą rozmowę, jak połączyć zerwany wątek?
Czy kiedy świt wstaje i widzę Ciebie, to dobrze?
Kiedy wypełniasz moje sny i jawę, czy dobrze?
Kiedy w dniu każdym Ty przy mnie jesteś, to dobrze?
Znikasz, mówiłeś.
Odchodzisz ode mnie.
Zamknęłaś się w sobie, już Cię nie poznaję.
Gdzie się podziała ta ruda istota, śmiechem witająca każdy promień dzienny?
Gdzie się podziała ta dziewczyna wesoła, której błyszczące oczy oznajmiały nadzieję?
Od uśmiechu, który serce do tańca zapraszał.
Gdzie ten świat, co wibrował od jej głosu śpiewnego,
Gdzie jesteś?
Czy list ten adresata znajdzie?