Niebezpiecznie szybko
w jego oku widzę ciebie
przemykasz jak zwierzę
cicho i groźnie
nie dla mnie.
Staję na brzegu
patrzę w dal
mój wzrok utkwiony
gdzieś daleko
marzeń kilka
czy jeszcze się spotkamy.
Dwa brzegi rwącej rzeki
dwa świat
twój i mój
słońce i księżyc.
Czy jest nić
co połączy
dwa stworzenia tej ziemi
jego naturę zwierzęcą
i jej delikatność nieziemską.
Pędzi orkan
on może
ich połączyć lub zniszczyć
poczekajmy …
Pierwsze promienie słońca
Pierwszy znak, że dzień się rozpoczyna
przebudzeniem.
Pierwszy dotyk ciepła na skroni
otwarcie powiek zaspanych
nocnymi.
Pierwsze spojrzenie na wschód
zatonięcie w jej blasku
jeszcze ciepła.
Tak rozgrzana miłością
i tęsknoty marzeniem
zaistniała.
Tak wciąż czeka na jawie
z powiekami zasłoną
bystro patrząc.
Czy się jeszcze pojawi
czy ten dotyk poczuje
czy popatrzy i powie
dzień dobry o wschodzie.
Tyle pytań o przyszłość
deszcz zmywa łzami po szybie
stuka, zacina, szumi szarością
wszystko przemija.
Tylko nasze dyskretne spotkania
na białym piasku plaży
w okna słonecznych zasłonach
w kolorze lazurowego nieba.
W otwartej linii horyzontu
widnokręgu przemijania
jesteśmy mimo wszystko,
mimo burz i niepowodzeń.
Na krótkie chwile kradzione po cichu
nasączone tęsknoty czerwcowego wieczoru
skąpanego w jaśminu płatkach i zapachu
ciepłym i odurzającym jak miłość.
Otuleni tą chwilą przemijamy cichutko
obok siebie i razem i osobno i mimo
czas wciąż płynie i nas porywa ze sobą
i nie pyta czy chcemy, czas przemija.