Zawitała do mnie znienacka
owładnęła osaczyła zamknęła
czekam kiedy odejdzie
bajka się skończyła
wilk pożarł owieczkę
sad przekwitł a kwiaty zwiędły
ogród zasnuł się smutkiem
kolory wyblakły
uczucia odpłynęły
pochowały się szczelnie
odeszłaś
czy powrócisz
nie wiem
czekam
na przystani zapomnienia
z której odpłynęła ostania łódź
Przy kawiarnianym stoliku
w środku świata
on i ona wpatrzeni
w filiżankach odbity portret
jej i jego
w obłoczkach pary
rozmowa się toczy
a o czym
nie ważne
są tutaj oboje to dziwne spotkanie
po latach po przerwie
gdy tylko zbliżenie
w listów linijkach zapisanych milionach
on i ona
na zawsze daleko
nigdy razem a teraz
mają chwilę dla siebie
słodki smak rogalika w gorzkiej kawie się kocha
na spodeczku okruszki zostawi
na pamiątkę spotkania
które było
już nie wiem
czy to sen był czy jawa
czy to tylko tęsknota zapatrzona w pragnienie
w środku świata.
Tak
wyłoniła się z mgły
wyrosła na brzegu
czeka
na pasażera
może zagubionego
tego który przychodzi tutaj codziennie
i patrzy w horyzont
on wie
że czas pędzi przemija
ale tutaj przystanął dla nich
i omija dyskretnie
i tą wyspę i plażę i tą łódź na wybrzeżu
tak to trwa
ona tutaj on tam
gdzieś daleko
tu spotkań jest miejsce
tajemniczych
zakazanych
zazdrosnych
ulotnych
jak szalem z mgły co nad ranem otula ich dwoje
kiedyś wsiądą do łodzi
kiedyś…