Już późno, a jednak
My razem jak zawsze
Spleceni ta nicią, której nic nie zerwie.
Ni siła, ni brak jej,
Ni niemoc, ni kruchość
Ten związek jest zawsze
Na zawsze i ponad
Gdzieś krążą te myśli
Co czas splatać umie
A siły wytrwania
Co niosą nas na przód
do tamtych wspomnień.
W sny się zamieniamy,
w snach nasze spotkania,
tam nasze miejsce i tam zostaniemy…
A za oknem jak w kalejdoskopie pogoda kaprysi
i bawi się z nami.
To jesień przynosi, to zimy początek.
A my wciąż czekamy.
Co jeszcze przyniesie na koniec świąt.
Już nowy rok za rogiem się skrada, dwunascie miesiący?
Od stycznia do grudnia, każdy z jego synów
Nam w darze przyniesie
Trzydzieci radości i jeden dzień smutku.
Czekam jak każdy na chwile co przyjdą,
przyniosą, zabiorą już nie wiem.
Czy zabiorą, co dały lat poprzednich znoje?
Lecz czas bezlitośnie przemyka w zegarze i na nas nie czeka, nie woła.
Czy chcemy czy nie zabierze, nie odda, nie cofnie, nie wróci już nigdy.
Więc cieszmy się z tego co teraz, z tej chwili bo ona już nie nadejdzie.
W słoneczny i śnieżny
W pochmurny, deszczowy
Jesteś.
W myślach i w sercu.
Rozpoczęte spotkanie
Na piaszczystej plaży
Na puchowym kocu
Śnieżnych płatków kilimie.
Zawsze otulony mych myśli pajęczą siecią słodko gorzką.
Zawsze i nigdy.
Wschód i zachód widzisz w oczu plamce
W zieleni i rudości
W szarościach spowity dnia tęczowego
który miał spotkanie z rosą poranną
ze skowronkiem wiosennym
podczas spotkań tysiąca
nieodbytych.