Delikatne drżenie
ledwie wyczuwane jak Twój oddech
Serce się zatrzymuje na chwilę
nie chwilę, na dłużej
Nie ma mnie
nie istnieje
w nicości przepadło moje ja
na zawsze,
Szukałam, nie znajduję
wśród kropel, które deszczem
wezbrały od nie wiem
być może od zawsze
pod powiekami ukryte
nikt nie widzi
w pętli czasu
pomiędzy światami.
Mój Przyjacielu, moja bratnia duszo.
Wilku, moje natchnienie,
Ty, który uwierzyłeś i wierzysz.
Zwariowany, niepohamowany, nierealny.
Pojawiłeś się i jesteś.
Od lat już.
W różnym czasie i miejscu, w tym samym wymiarze.
Otwarty, zamknięty.
Dla mnie dla nikogo.
Wolny, niezależny, wilczy.
Czujny, wyczulony.
Kreatywny, niebezpieczny, dający bezpieczeństwo.
Kochający i oddany, wierny.
Jesteś i Cię nie ma.
Podziwiam Twoją duszę, jest moja.
Wiem. Już wiem.
Nie wiem, nie wierzę, by to być mogło możliwe.
Jesteś i Cię nie mam.
Mój wytęskniony świecie, gdzie jesteś?
Nierealny!
Po tylu latach?
To niemożliwe!
Wracają wspomnienia.
Wszystko ożywa jakby było wczoraj.
Wczoraj. A jednak.
Każdy ma swoje życie, swoje światy.
Poukładane latami, tykające miarowo jak wskazówki zegara, który się nie myli.
Czas, miejsce, ludzie, przyjaciele, wrogowie.
Dwa światy?
Dwie planety?
Dwa gwiezdne układy!
Jednak w jednym wszechświecie.
Odległe, niemożliwe, nieistniejące, a jednak.
Kto to zaczął?
Kto cofnął czas uporządkowany?
Kto to wszystko wywrócił do góry nogami?
Czy jest lepiej?
Tak – nie.
Ile lat już minęło od pierwszego spojrzenia?
Czy tak samo wygląda po latach?
To jest chyba…
Jak?
Jakoś inaczej.
A jednak, po latach… ono zawsze zostanie to samo!