Tyle pytań o przyszłość
deszcz zmywa łzami po szybie
stuka, zacina, szumi szarością
wszystko przemija.
Tylko nasze dyskretne spotkania
na białym piasku plaży
w okna słonecznych zasłonach
w kolorze lazurowego nieba.
W otwartej linii horyzontu
widnokręgu przemijania
jesteśmy mimo wszystko,
mimo burz i niepowodzeń.
Na krótkie chwile kradzione po cichu
nasączone tęsknoty czerwcowego wieczoru
skąpanego w jaśminu płatkach i zapachu
ciepłym i odurzającym jak miłość.
Otuleni tą chwilą przemijamy cichutko
obok siebie i razem i osobno i mimo
czas wciąż płynie i nas porywa ze sobą
i nie pyta czy chcemy, czas przemija.
Panta Rhei by Tania Vilson is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.